Nofluk

Dzisiaj rzecz będzie o grze nad grami, o prawdziwej królowej piłkarskich zmagań - Sensible World of Soccer.

W SWOS-a w różnych mutacjach i kolejnych odsłonach łupało się na Amidze i chyba, o ile dobrze pamiętam, wystarczyła doń jedna dyskietka.

Spotkał go los podobny do wszystkich dyskietkowych klasyków; SWOS został pożarty przez nadchodzącą erę PC, a w świecie piłkarskich zmagań sportowych nastał czas kontynuowanej wciąż batalii o prymat pomiędzy Fifą i PES.

Ale to właśnie SWOS stał się piłką nożną wszech czasów, którą do dziś wszyscy wspominają z niesłychanym sentymentem. Co najlepiej pamiętam z tej gry?

1. Statystyki, a właściwie ich brak

W Fifie, czy też innych piłkach, mieliśmy na tacy podane wszelakie zdolności, dane, punkty, umiejętności piłkarzy. Wchodziłeś na skład i od razu wiedziałeś - ten jest dobry, ten jest szybki, ten strzela i tak dalej...

Jak owe cyferki miały się do rzeczywistości i czy miały realny wpływ na kształt i dynamikę gry to już całkowicie inny temat. W większości starszych FIF (nie wiem czy mogę tak to odmienić) ich rola była raczej mizerna...

W Sensible nie było tak miło. Niby w wersji 96/97  żółciły jakieś skróty przy nazwiskach (CPV, FHV, CPS), ale cóż one oznaczały? Nikt nie miał pojęcia, a angielski w podstawówce pod względem atrakcyjności ustępował pola tylko matematyce (co nikomu specjalnie nie przeszkadzało)

Jak zatem sprawdzało się piłkarzy?

Działała jedna, uniwersalna metoda:

Wiadomo było, że im droższy piłkarz, tym był lepszy. Nic nowego, prawda?

"Mój boże' - mógłby zakrzyknąć jakiś współczesny gimnazjalista. Jak zatem sprawdzić, którzy piłkarze są najszybsi, którzy są dryblerami, którzy świetnie grają głową, a którzy dobrze odbierają piłkę? Cóż zrobić? Jak mam stworzyć mój wymarzony skład? Jak wybrać najszybszego skrzydłowego, najlepszego obrońcę i dobrze dryblującego napastnika?

Odpowiedź jest banalnie prosta: praktyka, praktyka, praktyka.

W SWOS-ie trzeba się było wszystkiego domyślać, do każdego elementu dochodziłeś szlachetną sztuką obserwacji (co ze względu na diabelnie szybkie tempo meczy nie było wcale takie proste). Grałeś, przegrywałeś i kombinowałeś: ten był dobry, ten zabierał piłkę, ten wpakował mi cztery bramki, a ten zasuwał jak struś pędziwiatr - trzeba ich kupić i sprawdzić. Więc kupowałeś i sprawdzałeś.

Wszystkie nazwiska spisywało się na kartce, aby nie zapomnieć. Obok nazwisk dopisywało się cechy.  Później, w szkole, wymieniałeś poglądy z kumplami - spróbuj tego, zagraj tamtym, ten nieźle biega.

I tak się toczyło. A radość z odkrytego talentu, gdzieś na zapleczu ligi nowozelandzkiej - bezcenna.

2. Schemat nieprzewidywalności

Rzecz naturalna i w Sensible dało się wypracować kilkanaście schematów, dzięki którym największymi słabiakami rozjeżdżało się potentatów. Sokół Tychy wygrywał w finale Pucharu Zdobywców Pucharów z Manchesterem United. Ale gra miała jednocześnie tę zaletę, że zawsze pozostawiała dozę nieprzewidywalności... Nawet po latach praktyki zdarzyło się ulec w jakimś arcyważnym meczu. I nie pomogło 20 strzałów oddanych na bramkę przeciwnika. 

Poziom piłkarzy był dużo bardziej zróżnicowany niż w Fifie. Jak grałeś jakimś angielskim trzecioligowcem przeciwko takiemu Arsenalowi, musiałeś naprawdę się natrudzić, żeby ugrać choć remis. Twoi piłkarze ruszali się jak muchy w smole, gubili piłkę, która po strzale toczyła się niczym pociąg między Katowicami, a Krakowem.

Piszę rzecz oczywista o rywalizacji z komputerem. Grając z kolegą, to była istna piłkarska Sodoma i Gomora, pełna potu, łez i zaciśniętych zębów, która prędzej czy później kończyła się kontuzją palców lub joysticków.

3. Szybkość

W Sensible wszyscy grajkowie zasuwali jak na speedzie (oczywiście ci o odpowiedniej cenie). Nie było, że boli. Nie dało się ustawić długości meczu, ale piłka cały czas znajdowała się pod jedną lub drugą bramką. Podstawowy przymiotnik określający tę grę to: DYNAMICZNA. I naprawdę zdarzały się sytuacje, że na reakcję były zaledwie ułamki sekund.



KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ
Część druga wspominek już niedługo :D

Może warto na początek przytoczyć komentarz, jaki znalazł się pod intro serialu wrzuconym na YT: "Renegat jest w dechę. Wtedy potrafili zrobić serial o prawdziwym twardzielu. Taki był wtedy wizerunek twardziela i wzór męskości - rockmen/heavymetalowiec w skórzanej kurtce i dżinsach na motorze. Renegat był moim wzorcem, chciałem być taki jak on".

W powyższej sekwencji zawarte jest całe sedno sprawy, lepiej bym tego nie ujął. I choć obiecywałem sobie, żeby nie psioczyć na czasy dzisiejsze, to coś w tym jednak jest, że wchodząc do sklepu z ciuchami (rzadko bo rzadko, ale jednak) nie wiem czy pakuję się na dział dla kobiet czy dla facetów.

Coś nam się panowie chyba ta wyrazistość płci rozmywa. Swoją drogą ciekawe jakby zrobić hipsterską wersję Renegata i główny bohater odziany w okulary w rogowej oprawie, pulower i czapkę, uciekałby przed złą policją dosiadając ergonomicznego skutera. 
 
Z innej beczki; o pomstę woła polskie tłumaczenie tytułu. "Mściciel na Harleyu"? Matko Boska Częstochowska i wszyscy święci! Kto to wymyślił?!

Niby fabuła serialu wyświechtana. Niby nic oryginalnego. Ale postaci twarde, wyraziste, z jajami. A intro na harmonijce zwala z nóg do dzisiaj. Świetny jest ten motyw.

Wszystko jest na swoim miejscu. Wiadomo co jest dobre, co złe, a z głównym bohaterem mógł się identyfikować każdy nasto czy kilkuletni łepek. I dzięki temu wszyscy oglądali serial z wypiekami na twarzy. Jak głosi inny komentarz z YT: "Po obejrzeniu serialu, przez cały tydzień wchodziłem z kopa do łazienki, a co!"

Nic dodać, nic ująć.

Nie spodziewałem się tego, że wrzucając na stronkę facebookową Magicznych lat 90 obrazek z podręcznika matematyki, wywołam taki odzew. Lajków, komentarzy, udostępnień było co niemiara. A to znaczy, że wszyscy pałaliśmy do matematyki równie intensywną miłością.

No cóż... Coś w tym jest, że to co za dziecka wspomina się najgorzej, po latach wraca jako jeden z najwyraźniejszych sentymentów.

Nie będę oryginalny, jeżeli powiem, że nienawidziłem tej książki. Bez szczególnego powodu. Za to, że była, że miała dużo zadań, które były dodatkowo odziane w pseudozabawne historyjki. I mogę się tylko domyślać, że podobne zdanie podzielają tysiące niedoszłych Pitagorasów.

Oczywiście, uczciwie rzecz biorąc, ze swojej strony nie wykazałem się ani cieniem ambicji, by próbować wypełnić obietnicę ze strony tytułowej podręcznika. Relacje nasze można było określić jako szorstką przyjaźń z konieczności.

Z lekcji z tą cudowną książką pamiętam dwie rzeczy:

a) Numeracje zadań w zależności od rozdziałów, nauczycielka mówiła wtedy: w domu zróbcie zadania od 1.10 do 1.15. Dramat.W sumie w domu siedziało się tylko nad matematyką. O ile się siedziało, a nie liczyło na koleżeńską pomoc na przerwie.

b) Na końcu strony (rozdziału) było zadanie z gwiazdką. Z wyższej półki. U nas przeznaczone dla ochotników. A tych zawsze jakoś dziwnie było brak.
  
"I to zostaniesz Pitagorasem" to był istny horror. Ale jak większość horrorów z dzieciństwa miło się go wspomina.

Przyznam, że była to jedna z najbardziej frapujących zagadek dziecięctwa. Gier z pistoletem było sporo, mi najbardziej utkwiła w pamięci ta, w której strzelało się do kaczek - podnoszonych potem przez roześmianego psa. Gdy się nie trafiło, bezczelny kundel szydził i chichotał bezlitośnie.

Teorii na temat działania pistoletu powstało kilka, z czego najpopularniejszą był laser - wiązka odbijająca się od kaczki, miała wracać do pistoletu i sygnalizować fakt trafienia lub jego brak. Ale skąd pistolet "wiedział" czy trafił w kaczkę?

O tajemnicy na kilka (naście?) lat zapomniałem, aż do czasu zbierania materiałów na bloga i fanpejdż. Wtedy mieliśmy tylko domysły, dzisiaj wujka Google. Znalezienie odpowiedzi zajęło kilka minut. Okazało się też, że temat nurtował więcej osób. Więc co rzekł wujo?

Teoria z laserem była zbliżona do stanu faktycznego - w pistolecie była zainstalowana fotodioda i soczewka. W momencie strzału ekran robił się cały czarny za wyjątkiem punktu, w który trzeba było trafić. Punkt oczywiście był zsynchronizowany z fruwającą kaczką. Jeżeli ta sztuka się udała i kaczka została postrzelona - dioda wyłapywała kontrastujące światło i gra zaliczała trafienie.

Cały knif polegał na tym, że klatka obrazu, która pojawiała się w momencie strzału, trwała ok. 20 ms, a więc zbyt krótko, by ludzkie oko było w stanie ją dostrzec.

I to w zasadzie tyle, jeżeli chodzi o rozwikłanie jednej z największych tajemnic dzieciństwa.

Parę dni temu trafiłem na ten tekst na Wykopie. Dwóch pasjonatów przybliża serię legendarnych bajek o człowieku-nietoperzu, wraz ze szczegółowym opisem ulubionych odcinków. I nagle okazuje się, że nie wszystkie kreskówki w latach 90 były takie kolorowe, łatwe i przyjemne jakbyśmy chcieli pamiętać...

Ale czy to źle?

Cały artykuł o znajduje się TUTAJ.

Fantastyczna robota. Przeczytałem całość tekstu, Wam też polecam. Oczywiście za bajtla nie zdawałem sobie sprawy z większości tych rzeczy (a może zapomniałem?), ale odświeżenie sobie klimatu serii - bezcenne.

Jest w tym pewien paradoks, że kreskówki robione (z założenia) dla dzieci, odznaczały się większą głębią i były bardziej poważne, niż filmy o Batmanie produkowane z myślą o dorosłych (wyłączając może serię Nolaana).

Genialna reklama. Jest jedną z tych, które pamiętam najlepiej. Emitowana była  kiedy wchodziły fundusze emerytalne, a bloki reklamowe ociekały zapewnieniami o świetlanej, emerytalnej przyszłości. No cóż, jaka jest przyszłość każdy widzi lub będzie miał okazję się przekonać =)

List z mojego OFE otrzymany na początku tego roku  uświadomił mi, że jako dziadkowi, pozostanie mi niestety tylko fantazja.

1. Spójrzcie na ceny paliwa - widać niewyraźnie, ale 1.44 i 2.07 zł/l robią wrażenie - nawet uwzględniając inflację. Ceny jak w Iranie, albo Kuwejcie.

2. Auto, który na stacje zajechali owi rozwydrzeni młodzieńcy, to jeden z produktów polskiej myśli motoryzacyjnej - FSR Tarpan. Oryginalny (chyba jedyny) polski pickup z plandeką, który tak jakoś wymarł na naszych drogach w połowie lat 90 w zasadzie z dnia na dzień.